"Your account is currently unavailable due to a site issue we expect this to be resolved shortly".

So what this error means?  my friend encountered this error when she was trying to open her Facebook account and nothing happened if she's trying to select Fix now, then she was worried thinking that her account was hacked by someone else that's why she asked help from me regarding this error. I didn't encountered this error before that's why my first advise was to clear Facebook's cache and data since she was using Facebook apps for Android. I am confidently sure that her account didn't hacked by other because she can still use her Facebook Messenger and it was Server's problem (Site issue as stated in the error) While waiting for her response if the error persist or resolve, I've tried googling this error to check if there's other solution for this once clearing of data do not work, and just to confirm the main cause of this problem.

Then I found some forum regarding the same error, and I was confirmed that the said error was normal, the main cause was the Facebook server's downtime and outage for some accounts. So, since this error already encountered, there's a possibility that the error will retain to the browser's cookies or apps. To resolve this problem, just clear all cookies and history from your browser, If you're not sure how to clear cookies, Just follow the steps below:

How to clear Cookies on Firefox?

How to clear Cookies on Internet Explorer?

1. Go to Tools 

How to clear Cookies on Google Chrome?

1. Open Chrome
2. On your browser toolbar, click the Chrome menu
3.  Click More tools > Clear browsing data.
4. In the box that appears, click the checkboxes for "Cookies and other site and plug-in data" and "Cached images and files."
5. Use the menu at the top to select the amount of data that you want to delete. Choose beginning of time to delete everything.
6. Click Clear browsing data. 

How to clear Cookies and Data for Facebook Apps.
1. Go to Settings

At dahil walang magawa sa araw na ito, kaya naisipan ko na lang balikan ang mga araw na hindi ko malimutan, ang "First time sa Kingdom", Kung interesado kang malaman, basahin mo ito, kung hindi naman, basahin mo parin ito.. hehe.. Sige na nga umpisahan ko na Ate Charo bago ka pa mawalan ng gana.

October 23, 2015 3:10AM (KSA time) nang dumating kami sa Riyadh, Kingdom of Saudi Arabia para sa aking unang work abroad. Magkahalong excitement at takot ang naramdaman ko nang bumaba kami sa eroplano at habang palabas na ng King Khalid International Airport dahil nakita ko na ang mga Arabo at iba't-ibang lahi, maging ang mga babaeng kasakay namin sa eroplano, nagsuot na ng kanilang mga Abayas at Hijab (dress code ng mga babae sa Saudi), doon ko na naisip yung mga sinasabi at kwento ng iba tungkol sa Saudi Arabia kung gaano ito kahigpit kaya naman medyo nadagdagan pa ang kaba sa dibdib ko. 

Walo (8) kaming Pinoy na magkakasamang dumating, ang anim (6) sa kanila ex-abroad na kaya sanay na sila, at ang isa naman ay baguhan din na katulad ko at mas bata kesa sakin. Naunang lumabas ang lima (5) sa mga kasama namin dahil kaming tatlo ay dumaan muna ng toilet, at paglabas namin ay kasama na nila ang sundo namin na isa ding pinoy na empleyado ng kompanyang papasukan namin. Bahagyang nawala ang kaba sa aking dibdib at tanging excitement na lang ang aking naramdaman habang nasa byahe kami papunta sa bahay na tutuluyan namin.

Pagdating namin sa aming destinasyon, kinausap na ng Pinoy na sumundo sa amin ang isang tao (di ko pa alam dati kung anong lahi nya, pero Egyptian pala sya) napanga-nga na lang ako dahil hindi ko maintindihan kung ano ang pinag-uusapan nila, nang biglang lumabas ulit ang isang ibang lahi sa kwarto, sa tapat kung san kami nag-uusap at pinakita samin ng Egyptian na yun daw ang tutulogan namin. Biglang bumalik na naman sa dibdib ko ang kaba at takot na naramdaman ko at mas matindi pa don, dahil naiwan na lang kaming dalawa (2) na parehong baguhan, dahil umalis na ang mga kasama naming Pinoy para tumuloy sa ibang bahay dahil dalawa (2) lang kami na sa Office ma-aasign. Dahil pareho kaming baguhan at may kaba pa sa dibdib, agad namin isinara ang pinto ng aming kwarto. Matinding kaba ang naramdaman ko noon dahil walang proper accommodation (sabihin na nating demanding kami) pero walang preparation para sa pagdating namin, hindi namin magawang humiga at makapag-pahinga man lang sa kama ng kwartong tinuluyan namin dahil sa sobrang dumi, at dahil naninibago din kami, hindi din namin magawang lumabas at mag-CR dahil sa amoy ng paligid at takot sa ibang lahi lalo na sa mga kwentong madaming rapist sa kaharian. Inabot kami ng umaga na hindi natutulog at hindi mapakali dahil hindi namin alam kung ano ang aming gagawin, walang signal ang cellphone, walang internet. Doon ko na naisip kung anong sakripisyo talaga ang pagdadaanan namin bilang OFW sa Saudi. 

Nang sumikat na ang araw, binalikan kami ng mga Pinoy na kasama namin at isinama sa bahay ng isang Pinoy din na tinuluyan nila, dahil don nawala na naman ang kaba sa dibdib ko dahil kahit paano ay may kasama na ulit kami. at dahil Friday non, day off sa office kaya maghapon kaming nag-stay sa bahay ng isang Pinoy. Naging komportable naman ang pag-stay namin don dahil makukulit ang mga kasama namin, at isinama nila kami sa Batha kung san madaming OFW sa lugar na yun, merong Quiapo, Manila Plaza at Pinoy Supermarket na akala mo ay nasa Pilipinas ka lang din.

Kinabukasan, araw na ng Sabado nong sinundo kami ng driver ng kompanya para isama sa office, dahil don panibagong excitement at kaba na nman ang naramdaman ko dahil don na mag-uumpisa ang tunay na araw namin sa Kingdom. Humarap na kami sa empleyado sa office at ang anim na (6) kasama namin ay pinadala na sa Project Site kung saan sila ma-aasign. Medyo nabawasan naman ang kaba na nararamdaman ko pero hindi parin kami komportable dahil wala pa kami maayos na accommodation, hindi pa kami nakakakain ng maayos maliban sa baon naming biscuit at delata. Natapos ang buong araw na yun at sasapit na naman ang gabi kaya lumapit ulit ako sa isang Engineer para ifollow up ang accommodation na dapat nilang iprovide, kaya naman sinamahan kami ng Accountant para mamili ng gamit sa pagluluto at ng kamang mahihigaan namin, at sa wakas, medyo may maayos na kaming matutulugan. Pero dahil hapon na non, hindi parin kami nakakain ng maayos dahil wala naman kaming bigas, hindi namin alam kung san bibili, pero dahil gutom na din kami naglakas loob kaming lumabas para humanap ng tindahan, laking tuwa namin ng may makita kaming Mc Donalds dahil sa wakas makakain na kami ng maayos, pero parang nadisappoint kami dahil pagdating namin sa McDo eh wala silang rice, dahil alam namin na rice ang kailangan namin hindi lang sa gabing yun kundi maging sa kinabukasan kaya naghanap pa kami ng tindahan, mabuti na lang sa likod lang din ng McDo ay may nakita kami kaya nakahinga na kami ng maayos.

At yun ang unang mga araw na mahirap malimutan ng isang first timer na tulad ko. Malaking adjustment talaga ang gagawin lalo na at iba ang kanilang kultura kumpara sa nakasanayan mo, pero tama nga ang sabi nila, sa una na lang mahirap, sa huli pahirap ng pahirap, pero masasanay ka din. Kaya kung ikaw nag-iisip mangibang bansa lalo na sa Saudi, kailangan mo ng matinding sakrispisyo at pasensya, dahil kailangan mong makibagay sa kanila at irespeto kung anong meron sila. Kahit hindi pa ako masyadong komportable hanggang ngayon, buo naman ang loob ko na magiging maayos at ma-aadopt ko din environment ng Saudi, dahil isa lang naman ang pinaniniwalaan ko, tao din sila, may mabuti at masama, swerte na din namin na nasa mabuti kami, at isipin mong palagi kang nasa mabuti basta wag lang mawawala ang paniniwala sa Diyos na may likha.

OFW (Overseas Filipino Worker), mga Pinoy na nagtratrabaho sa ibang bansa upang makaipon ng sapat na pera at para makatulong sa pamilya. Sabi nila masarap daw pakinggan para sa mga taong hindi pa nakakaranas magtrabaho sa ibang bansa, but for me? Hindi naman talaga ako na-attract sa salitang OFW, bakit? para sakin kasi dati parang walang dating at hindi nakaka-inggit, pag naririnig ko kasi ang salitang OFW, mas unang pumapasok sa isip ko ang hirap ng pagiging OFW, which is totoo naman na mahirap talaga, lalo na sa mga nababasa, napapanuod at naririnig nating mga balita tulad ng binubogbog ng amo, hindi pinapakain ng maayos, at nirerape, Kaya hindi ako na-aatract sa salitang OFW. Mas naiinggit ako sa mga nagtratrabaho sa Abroad, Ano daw? Uu, totoo yun, mas may dating para sa akin kapag sinabing sa Abroad nagtratrabaho, kasi yun ang mas masarap pakinggan para sakin, don ko naiimagine yung kaginhawahan ng pamumuhay, madaming pera, at nakapagbibigay ng mga bagay na nakakapag-pasaya sa pamilya. Kya pag may naririnig akong, "May magulang yan, kapatid or kamag-anak na nagtratrabaho sa Abroad, Yun, don ako na-aatract.

Ikaw ba? anong pumapasok sa isip mo pag naririnig mo ang mga ganitong salita?

1. "Alam mo ba yung nanay nya OFW sa ibang bansa"

2  "Alam mo ba yung nanay nya, sa Abroad nagtatrabaho"

Ano ang dating sayo?

Eh ano nga bang pagkaka-iba ng OFW sa mga Pinoy na nagtratrabaho sa Abroad? Wala naman di ba? Siguro napakababaw ko para don, pero yun ang totoong dating sakin ng mga salitang iyon kahit alam ko naman na pareho lang ang ibig sabihin non, "Mga Pilipinong nagtratrabaho sa ibang bansa" Kaya bago ka pa tamarin sa pagbabasa nito, wag ka ng maguluhan dahil pareho lang naman talaga yan, Pagbigyan nyo na ko kasi opinyon ko naman yan. Kung may opinyon ka, pwede kang mag-comment.

Hindi ko alam kung ano ba naging reaction ng bawat estudyante, guro, at mga magulang na dumalo sa Graduation day na ito habang nagsasalita ako sa harapan nila para magbigay ng isang insipirational message, basta ang alam ko lang, maituturing ko na namang isa itong achievement sa buhay, na maari kong maipagmalaki dahil hindi naman lahat ng tao eh nabibigyan ng ganitong pagkakataon. Kakaibang kaba ang naramdaman ko habang umaakyat ako sa entablado, iba nga pala talaga ang pakiramdam kapag nasa harap mo na sila kaya naman naumpisahan ko ang aking mensahe ng magkahalong excitement at kaba, pero masaya parin ako dahil nadeliver ko naman at natapos ng maayos ang aking mensahe. Kaya kung interesado ka, pwede mong ituloy ang pagbabasa nito, pero kung hindi, ituloy mo parin kasi naumpisahan mo na eh, Ito na po yun.....

 

Maraming salamat po, for such a wonderful introduction / Good afternoon everyone / Bago ang lahat, gusto ko munang batiin ang lahat ng magsisipagtapos ngayon / graduates CONGRATULATIONS / Dahil sa wakas, ito na yung bunga ng 4 na taon ng inyong pagsisikap at patyatyaga / Para sa mga magulang and guardian, Maraming salamat po / Sa walang sawang pagabay sa inyong mga anak / At siyempre, pasalamatan din ang mga teachers natin dito sa CNHS, / Na walang sawang nagturo sa atin, humubog sa ating mga talento at nagtitiyaga sa ating mga kakulitan Maraming salamat po / And of course, to our Almighty God, for giving us knowledge, strength and for our life.

Naalala ko pa kapag pumapasok kami ng kapatid ko / at mga kaibigan ko mula Daranghitahan / Madalas, wala kaming baon / Tanging kanin lang ang baon, na walang ulam / Kaya naman hindi ko din malilimutan yung time / Kumakain kami non ng tanghalian sa school / Ang ulam ay Bida / Nagkataon kasi na pati mga kaibigan namin ay walang baon / Dalawang cornick, naghati na kaming 5 magkakaibigan / Dahil sa pagiging happy go lucky ko noon / Kaya di ko pa masyadong ramdam ang hirap non / Mahilig kami dumayo sa mga sayawan / Pumupunta kami dyan, Camandiison, Tagbacan, Ajos / Dumadaya kami para mag-intermession / Pero ang suot kong damit na pang porma / puro hiram lang / Isa pang di ko din malimutan non / Yung pagiging pasaway ko sa Flag Ceremony / Palibhasa magkatabi ng pila ang section A at B / ako na nasa section A / lumilipat sa pila ng section B / Dahil nandon ang mga kaibigan / Yun nga lang one time nakita ako ni Mam Cueto / Kurot ang inabot ko.

Pero kahit medyo pasaway at puro gala ako non / Hindi ko pinapabayaan ang pag-aaral ko / Masarap kasi mag-aral lalo na at mababait ang mga teachers / Maeencourage ka talagang mag-aral ng maayos / Dahil sabi nga nila / dapat “mag-aral ng mabuti / Dahil yun ang magiging puhunan mo / At yun ang kayamanang di mawawala sayo.” / Kaya yun ang naging objectives ko / Mag-aral ng mabuti for a better future.

Pero hindi nga pala talaga madaling ma-achieve yun / In reality / Kahit masipag ka mag-aral, kailangan mo din iconsider ang pang araw-araw na buhay / At madami kang kailangan pagdaanan / After graduation namin ng high school / Nag-aral ako sa Enverga as partial scholar ng TESDA / Kumuha ako ng Electronics Communication Technology / Pero sumuko ako at napilitang mag-stop after 1 semester / Dahil don ko na naranasan ang hirap ng buhay / Yung sinasabi nilang “Isang kahig – isang tuka” / Yung tipong meron kayong pagkain ngayong tanghali, bahala na mamayang gabi kung may makakain pa / Naglalabada lang nanay ko non / Kahit ako lang ang nag-aaral sa aming magkakapatid / Alam kong hindi enough yung kinikita nya pati sa panggastos namin sa araw-araw / Mag-isa na lang syang nagtataguyod sa amin / Dahil ang tatay ko ay may iba ng pamilya at hindi nagpapadala / Kaya nang nag-stop na ko sa pag-aaral / Lumuwas na din ako ng Maynila para magtrabaho / Pumunta ako sa Tatay ko / Kasama ang bago nyang pamilya / Unfortunately, hindi din naging maganda ang buhay ko kasama ng tatay ko / Dahil itinakwil kami ng tatay ko / Sinabi nya samin na hindi na nya kami kikilalanin na anak nya / Nagalit sya amin / Di ko alam kung anong dahilan na kailangan pang dumating sa ganon / Mahirap para sa isang anak na lumaki ng malayo sa magulang / Dahil sa paglipas ng panahon na wala sila / Parang hindi ka nila masyadong kilala / Parang tatay ko / Hindi nya ako masyadong kilala / Di nya alam ang ugaling meron ako / Kung gaano kataas ang tingin at tiwala sakin ng ibang tao / kabaliktaran naman sa kanya.

Kaya bumalik na lang ulit kami ng Catanauan / Dahil don, 4 years din akong naging tambay / Don ako natutong magbisyo; inom, sigarilyo minsan sugal / Sabi nga ng isang kaibigan ko / Hindi na ikaw yung dating Bryan na nakilala ko / Yung dating Happy Go Lucky / Sa loob din ng 4 years na yun / Nagtrabaho din ako bilang construction worker / Halos mabibigat na semento, graba at buhangin yung binubuhat ko / Pero kahit mabigat ang trabaho / Di ako makaangal / Yun lang alam kong trabaho na madaling pasukan that time / Mabuti na lang may bagong opportunity na dumating sa akin / Pinuntahan ako sa bahay namin ni Mam Sally / Ipinasok nya ko ng trabaho sa computer shop ng kapatid nya.

Nagtrabaho ako bilang tagabantay ng computer shop sa Maynila / Katabi lang ng school yung computer shop na binabantayan ko, kaya mga studyante ang mga customer namin / Nang time na yun nainggit ako sa mga estudyante / Minsan pa, sinabihan ako ng isang estudyante, “Kung ako sayo kuya, maghahanap na lang ako ng ibang trabaho”/ sinabi nya sakin yun dahil di ko alam yung pinapagawa nya, eh sa computer yun / wala pa naman ako masyadong alam sa computer non / Kaya naman, bawat Makita kung ginagawa ng mga estudyante, ginagaya ko, pinag-aaralan ko / After 1 year ng pagbabantay sa shop / Inencourage ako ni Kuia Millard na mag-aral habang nagbabantay ng computer shop / Simula noon nangarap ulit ako / Hindi pa pala huli ang lahat para sakin / 22 na ako ng mag-enroll ulit sa college for the second time / Kumuha ako ng kursong Bachelor of Science in Computer Engineering / bilang working student / Kung noong high school ay happy go lucky ako / Sa College, hindi ko na yun nagawa / Dahil school-work-bahay lang ako / Hindi na ako nakakasama sa gimik ng mga classmate ko / Dahil ayoko din sayangin yung bagong opportunity at tiwala sakin ni Kuya / Ako ang nag-oopen ng computer shop bago pumasok sa school / Kapag vacant naman sa school, balik sa computer shop / Sipag at tiyaga ang naging puhunan ko / At pamilya ko ang naging inspirasyon ko / habang nag-aaral ako / Gusto kong suklian ang lahat ng sakripisyo samin ni Inay / Kaya naman nag-aral ako ng mabuti / Siguro dahil inilaan sa akin yun ng Diyos / Natapos ko ang limang (5) taon sa Engineering bilang working student.

After graduation ko ng college, nakapagtrabaho agad ako sa isang construction firm / Pero hindi na bilang laborer / hindi na pala ang hawak ko, hindi mabibigat na semento, graba at buhangin ang binubuhat ko / Natanggap ako sa posisyon bilang I.T Staff / Dahil nakapag-aral na ako, at may diploma na / After few months na-appoint ako bilang Head ng I.T Department. / At sa kasalukuyan ay regular employee ako sa isang Electronics and Security System company.

Bilang panauhin sa araw na ito / I would like to take this opportunity para pasalamatan ang lahat ng taong tumulong sakin para marating ko kung anong meron ako ngayon / Kaya naman malaki ang utang na loob at pagpapasalamat ko / Sa pamilya ni Mam Sally Villanueva, Ate Lory Reyes at pamilya ni Ate Liza Cariscal / sila yung nagbibigay ng encouragement sa akin upang tapusin ko ang pag-aaral ko / Dahil naniniwala silang kaya ko at may mararating ako / At higit din akong nagpapasalamat kay Kuya Millard Lorca, Siya ang tumulong sa akin upang makapag-aral at makapagtapos ako.

Gusto ko din magpasalamat sa mga teachers ko dito / kina Mam Metica, Mam Vasquez, Mam Cueto, Mam Rosales, Mam Cleofe, Mam Darilag, Mam Abellanida, Sir Ponferada at sa lahat ng teachers ngayon ng CNHS / Dahil binigyan ulit nila ako ng isa na namang achievement sa buhay, na maari kong maipagmalaki / Dahil hindi naman lahat ng tao eh nabibigyan ng ganitong pagkakataon.

Kaya para sa lahat ng magsisipagtapos ngayon / Wag nyong alisin sa isip at puso nyo ang pangarap nyong makapag-tapos ng college / Kung hindi man kayo makapag-enroll this year? Next year? Or the other year. Wag mawawalan ng pag-asa. / Patuloy kayong mangarap at magpursege / Kahit anong hirap man ang pagdaanan, o anumang trahedya, as this year’s commencement theme “Di natitinag ang pusong Pilipino” / At wag makakalimot tumawag sa itaas, Kung sa tingin nyo may mga gusto na hindi na-grant, tandaan nyo, “We cannot get all what we want, but God will provide all what we need” Kaya kahit wala man tayong maipagmalaking kayamanan / mayaman naman tayo sa kaalaman / Madami tayong magiging kaibigan / dahil irerespeto ka ng kapwa mo / masarap pakinggan kapag tinatawag kang edukado, professional at may pinag-aralan / at masarap sa pakiramdam kapag may tiwala sayo ang tao sa paligid mo.

Muli, Congratulations and God Bless! Thank you.

Dahil masaya ako sa mga nakaraang araw, kaya naisipan ko na naman magsulat, at syempre, hindi lang ordinaryong saya. Dahil ito na, ito na ang umpisa ng panibagong yugto ng buhay ko. teka ano nga bang yugto ang sinasabi ko? daming intro, Ito talaga yun eh. Pero may idea ka ba kung anong gusto kong ikwento? wala pa? Sige na nga ikukwento ko lang naman ang dahilan ng aking kasiyahan, meron lang naman akong isang officemate na babae, nung una wala lang, tamang Hi, Hello, Sir, Ma'am, ganon mga tawagan namin, yung tipong pang pro, kasi nga nasa office kami. Nagkakasama kami bilang officemate. A time past, nalaman na namin cellphone number ng isa't-isa, pero parang wala parin, for work related purposes lang. Hanggang dumaan ang mga ilang buwan, dahil lagi na kaming magkatext, kaya ayon, naging close na kami, nagkukwentuhan sa text, nagbibiruan. Pero hanggang biro lang kahit pareho naman kaming single that time, Kahit tinutukso pa kami ng iba naming mga officemate, No malice.

Madalas kaming nagkakasama lalo na kapag lumalabas kaming magkakawork, bonding time, inuman with live band, sayawan sa Padis Point, Office Activities (Fun Run) etc.
May time pa na naging magkumare at kumpare pa kami dahil pareho kaming naging Ninong at Ninang sa binyag ng anak ng isa naming officemate. Ang di ko alam, yung isa pala namin officemate na Engineer, may gusto na sa kanya at nalaman ko na lang na sila na. Pero syempre hindi naman ako affected dahil wala pa naman talaga kaming feelings pareho non.Yung time din na yun, meron na kung nililigawan na kababayan ko at naging kami din thru text. Pero hindi nagwork dahil nasa province sya nag-stay at ako naman eh sa Manila, isa ring dahilan is parang hindi din naman ako serious non dahil di naman kami laging nagkikita.

Dahil magkumare at kumpare kami sa binyag, naging tawagan namin non ang PRE, hanggang dumating ang isang araw, yun na, yun na talaga, at yun na nga, mark the calendar na, July 23, 2012, sinabi nya sakin, "Oo na Pre, tayo na officially, magkasama natin haharapin ang buhay, ng hawak kamay" yun ang mga salita na naging simula ng panibago, at sana forever na. dahil kilala na namin ang isa't-isa bago pa man maging official ang aming relasyon. 

Ito na nga, first picture together, since maging official ang aming relationship, wishing more pictures to come.